🐨 Czy Samotna Matka Ma Szanse Na Miłość

online przez portal informacyjno - usługowy -> empatia.mpips.gov.pl. Od 1 listopada 2022 do 31 października 2023 wysokość zasiłku rodzinnego wynosi miesięcznie: 124 zł na dziecko w wieku powyżej 5 roku życia do ukończenia 18 roku życia, 135 zł na dziecko w wieku powyżej 18 roku życia do ukończenia 24 roku życia. To skromny dodatek w wysokości 95 – 135 złotych miesięcznie. Dodatkowo samotni ojcowie mogą dostać 193 złote na dziecko i do 386 złotych, gdy mają kilkoro dzieci. Warto pamiętać też o możliwości ubiegania się o mieszkanie komunalne i socjalne. To wyjścia dla samotnych ojców, którzy zarabiają do ok. 2200 zł (w przypadku Nie ma też limitu szans na miłość i wewnętrznie wszyscy o tym wiemy. To prawda, że najczęściej mówi się o pierwszej miłości, bo odciska na nas dopaminowy wzór. Jest jak moment kiedy pierwszy raz widzisz morze i jak pierwsza podróż. Tylko że jak przyjrzysz się wyrażeniu „pierwsza miłość” to zauważysz, że nie jest to Najtrudniejsze relacje to te córek z matkami. Dr hab. Joanna Ostrouch-Kamińska o tym, dlaczego związek córki z matką, tak bliski w dzieciństwie, bywa tak trudny w dorosłości. Christian Bowen/Unsplash W ujęciu psychoanalitycznym matka i córka są w rodzinie naturalnymi rywalkami o ojca. Czy wirtualna miłość ma szanse na przetrwanie? Miłość na odległość wydaje się czymś bardzo trudnym, a może nawet wręcz niemożliwym. Czasami zmuszają nas do zwiększenia dystansu okoliczności zewnętrzne – studia, zmiana pracy, delegacja, a czasami związek rozpoczyna się już z założeniem, że przez jakiś czas pozostanie Dla dziecka, które z natury jest egocentryczne, to niezwykle trudne, czasem nie do zniesienia. Zwłaszcza dla córki. Na szczęście jako dorosła kobieta może nauczyć się okazywać miłość zarówno sobie, jak i innym. Toksyczna matka dorosłej córki – syndrom pustego lustra. Terapeutka Karyl McBride w książce „Nigdy dość dobra Posty: 25.000. RE: Zajęcie mieszkania komornicza a samotna matka. Jakie szczegóły. Wierzyciel hipoteczny, może wypowiedzieć Umowę kredytową i przyłączyć się do postępowania egzekucyjnego. Zbyt mało danych by poinformować cię o kolejności zaspokojenia. Generalnie wierzyciel hipoteczny ma pierwszeństwo. Moja siostra jest samotna matka 8 letniej córki, nie ma kontaktu z jej ojcem gdyż była to wakacyjna zagraniczna miłość która szybko sie skończyła Od samego początku pobierała zasiłki dla samotnej matki. Po skończeniu szkoły podjęła prace na 1/2 etatu. Monika jest piękną i młodą kobietą. Skupia na sobie wzrok mężczyzn. Nie chce jednak angażować się w żaden związek. Rozmowę na ten temat ucina nieco żartobliwie, mówiąc, że i tak nie ma z kim zostawić córki, żeby pójść na randkę. Przyznaje jednak, że zdarza się jej marzyć o tym, że kiedyś nie będzie sama. 3. SAMOTNA MATKA - definicja i synonimy słowa samotna matka w słowniku. Synonimy. SŁOWNIK. samotna matka. SYNONIMY. Poznaj tłumaczenie słowa dzięki naszemu tłumaczowi wielojęzycznemu. Na powyższej mapie ukazano częstotliwość używania słowa «samotna matka» w różnych krajach. Jakiej atrakcyjności? Nie jest ładna, do tego pije, ćpa i daje tyłka byle komu. Ona nikogo nie pogoniła to oni uciekają jak zobaczą w jakie bagno wdepneli. Każdy z nich chciał ją Czy kobieta (40+),samotna matka może jeszcze znaleźć przyjaciela,partnera?, Poznajmy się - Forum Gdańsk, Gdynia, Sopot. Porozmawiaj o aktualnych problemach i radościach mieszkańców Trójmiasta. fYvL9o. Magda rozstała się z ojcem Ani jeszcze przed jej urodzeniem. Szybko okazało się, że samotne macierzyństwo to wyzwanie często ponad jej siły. Przetrwała najgorsze chwile, teraz jest z siebie dumna, że dała radę. Chociaż w ciągu ostatnich dwudziestu lat liczba rozbitych rodzin w Polsce zwiększyła się o połowę, temat samotnego macierzyństwa wciąż budzi wiele emocji. Do dziś opinia publiczna nie jest łaskawa dla matek, samodzielnie stawiających czoło rodzicielstwu. Kobieta, która wychowuje dziecko bez męża? Pewnie „wpadła” z przypadkowym partnerem! Stereotyp samotnej matki jest prosty. I jak wszystkie stereotypy – całkowicie rozmija się z prawdą. Dla Magdy, trzydziestoletniej specjalistki do spraw logistyki, dwie kreski na teście nie były niespodzianką. W końcu już od jakiegoś czasu oboje z mężem starali się o dziecko. Ale kiedy jej brzuszek zaczął się zaokrąglać, jednocześnie coraz wyraźniej było widać, że jej małżeństwo nie przetrwa próby, jaką będzie pojawienie się niemowlęcia. – Miałam wybór: mogłam być z kimś, kto się nie nadaje na ojca, albo zostać sama. Wybrałam mniejsze zło. Rozstaliśmy się, gdy byłam w piątym miesiącu ciąży. Nie wstydzę się, że jestem samotną matką, przeciwnie, jestem dumna, że dałam sobie radę – z życiorysuNajtrudniejsze są pierwsze dni po rozstaniu, kiedy błyskawicznie przechodzisz kurs samodzielności. Musisz nauczyć się wnosić wózek z zakupami i śpiącym dzieckiem, znaleźć drogę do każdego urzędnika w mieście, szybko poradzić sobie z nocną gorączką albo biegunką malucha. – Już w czasie ciąży wszystko robiłam sama: badania, pobieranie krwi, zakupy dla noworodka. Ale po porodzie wydawało mi się, że ta góra obowiązków nie ma końca. Przez pierwsze tygodnie chodziłam z podkrążonymi oczami i zaciśniętymi zębami, jak automat do karmienia i przewijania – opowiada Magda. Większość samotnych matek deklaruje, że pierwszy okres po rozstaniu najchętniej wykreśliłyby z życiorysu. Tłumaczą, że kiedy jest się samemu, każdy drobiazg urasta do rangi tragedii. A każda radość niesie ze sobą smutek, jeśli nie ma się z kim nią podzielić. Pierwszy uśmiech dziecka, pierwszy kroczek, pierwsze wypowiedziane „ma-ma”. Komu o tym powiedzieć? Koleżance? Ponoć samotność boli najbardziej nie w tych złych, ale w tych najpiękniejszych chwilach...Błędne koło samotnościPrzez dwa lata po porodzie Magda starała się poświęcić swojej córeczce każdą chwilę. Decyzję o własnym rozwoju odkładała na później, kiedy Ania będzie mogła poradzić sobie bez mamy. Ale gdy wreszcie ten czas nadszedł, okazało się, że pogodzenie samotnego macierzyństwa z karierą zawodową graniczy z cudem. – Nie miałam z kim zostawić małej. Moja mama nie żyje, dziadkowie z drugiej strony nie uczestniczyli w opiece nad Anią. Żadne przedszkole nie przyjmie dwulatki. Żłobek? Na miejsce trzeba czekać latami. Owszem, moje szanse wzrosłyby, gdybym miała pracę, ale przecież, aby pracować, musiałabym z kimś zostawić Anię! Błędne koło, z którego nie ma wyjścia – mówi Magda. Były dni, kiedy płakała, nie wiedząc, co zrobić bez pracy i pieniędzy. Kraść? Chodzić po śmietnikach? Woli nie powtarzać myśli, które wtedy przychodziły jej do głowy. Tłumaczy, że gdy człowiek zastanawia się, co kupić dziecku: jedzenie czy skarpetki, to bierze pod uwagę każde wyjście. Kiedy po kilku miesiącach starań znalazła i pracę, i miejsce w przedszkolu, poczuła, jakby złapała pana Boga za nogi. Mogła wyjść do ludzi, zacząć zarabiać. Czy bała się, że sobie nie poradzi? Przecież miała niezłą praktykę! – W moim życiu nie ma miejsca na: „Nie chce mi się”. Wiadomo, nieraz były dni, kiedy nachylałam się nad śpiącym niemowlęciem i tłumaczyłam, że nie wykąpię go, bo nie mam siły. Ale z drugiej strony wiem, że jak nie sprzątnę, to się wieczorem przewrócę o zabawki. Jeśli nie zmyję, nie będziemy miały w czym zjeść obiadu. Nie mogę odpuścić – powtarza Magda. Dwa etaty na dobęZa oknem jeszcze jest ciemno, kiedy dzwoni budzik. Magda przez ostatnie lata nauczyła się jednego: żadnego przestawiania zegarka, żadnych pięciu minut dodatkowej drzemki. Odrzuca kołdrę i już jest na nogach. Szybki prysznic, skok w spodnie i koszulkę. Biegiem do kuchni, łyk kawy, śniadanie dla siebie, kakao dla małej. Wreszcie można budzić Anię. Teraz chwila próby: jeśli obudzi się w dobrym humorze, reszta poranka pójdzie jak z płatka. Jeżeli wstanie lewą nogą, będzie gorzej: ubieranie i karmienie zaspanej trzylatki to dla każdego nie lada wyczyn. – Kiedy jesteś samotną, pracującą mamą, nie możesz nic zaplanować. Po prostu się nie da. Wystarczy, że mała rano obudzi się z rozpalonym czołem, a wszystkie wcześniejsze plany idą w łeb. Wtedy zamiast do pracy jedziemy do lekarza, a ja tylko modlę się, żeby mój szef w nowej pracy okazał się bardziej wyrozumiały niż ten wcześniejszy. Pogodzenie pracy i wychowywania małego dziecka to kolejne z wyzwań samotnego macierzyństwa. Kiedy mama wychowująca dziecko w pojedynkę zaczyna pracę, doba staje się za krótka, a obowiązki rosną z godziny na godzinę. Nie masz siły dosłownie na nic. Do tego co chwilę potykasz się o niespodziewane przeszkody. – Któregoś dnia wróciłyśmy do domu. Otworzyłam drzwi, pstryknęłam kontaktem, a tu ciemnica. Za oknem listopad, wieczór, zimno. Usiadłam na korytarzu. Nie wiedziałam, gdzie mam pójść z małą. Zapomniałam opłacić rachunek. Po prostu. Do dziś pamiętam kwotę: to było głupie 117 zł. Wtedy zdałam sobie sprawę, że jeśli czegoś zapomnę, to nikt mi o tym nie przypomni – mówi Magda. Codzienne obowiązki: sprzątanie, zakupy, opłaty za gaz i światło mogą przysłonić radość z macierzyństwa. Szczególnie wtedy, kiedy z pomocą nie kwapią się ani ojciec dziecka, ani państwowe samotnej matki– Pani? Po zasiłek? – urzędniczka po drugiej stronie biurka wyniośle podnosi brwi. – Przecież tu jest napisane, że ma pani zasądzone alimenty. Że nie są ściągalne? Każda z was tak mówi! Wnoszenie wózka czy szybkie zbicie gorączki dziecka to nie jedyne umiejętności przydatne w życiu samotnej matki. Dodatkowo powinna ona nauczyć się nie płakać z bezsilności, gdy po raz kolejny odchodzi z kwitkiem z biura opieki społecznej, z urzędu pracy, wreszcie – z sali sądowej, gdzie często jest traktowana jak zwykła naciągaczka. – Nie jeden raz udowadniałam przed sądem, że nie chcę alimentów wydawać na siebie. Musiałam tłumaczyć, dlaczego każdej zimy muszę kupić nowe, większe buty dla dziecka. Ale nawet kiedy wygrałam sprawę o zasądzenie alimentów, tak naprawdę nic się nie zmieniło. W naszym kraju nikt nie może zmusić ojca dziecka, aby łożył na jego utrzymanie. Wystarczy, że on wykaże na papierze, że sam jest na utrzymaniu rodziców, albo że spółka, jaką prowadzi, jest zupełnie nierentowna – opowiada planuję tych rozmówKiedy rodzice się rozstają, sala sądowa staje się dla nich dobrze znanym miejscem. Rozprawa rozwodowa, rozprawa ustalająca opiekę nad dzieckiem, rozprawa o alimenty... Dobrze, jeśli byłym partnerom uda się porozumieć bez udziału adwokatów. Często pomagają rodzinne mediacje. Ale, niestety, jeszcze częściej dziecko staje się narzędziem rozgrywki. Mama smyka ma trudne zadanie: pokonać własne emocje, własny żal, rozczarowanie, chęć zemsty. Bo bardzo łatwo, mszcząc się na byłym partnerze, skrzywdzić malucha. – Oczywiście zdaję sobie sprawę, że pytanie o tatę w końcu padnie. Na razie mała ma dopiero trzy lata, więc nie zastanawia się, dlaczego inne dzieci mają tatusiów, a ona nie. Ale pewnie wkrótce zacznie nad tym myśleć. Trudno jest znaleźć dobry sposób, aby powiedzieć Ani prawdę i jednocześnie jej nie zranić. Ale kiedy zapyta, kim jest jej tata, nie będę mogła odmówić odpowiedzi – mówi twardo Magda. Magda jest zdania, że dla dobra dziecka, jeżeli ojciec chce spędzać z nim czas, matka nie ma prawa stawać między nimi. Ale jeśli nie pojawia się w ogóle... – Na szczęście mam brata, dzięki czemu Ani nie omijają zabawy typu huśtanie czy noszenie na głowie. W jej słowniku nie ma słowa: „tata”, ale jest za to dużo wujków! – Magda z czułością odgarnia włosy córeczki. Nie ukrywa, że nie tylko Ania potrzebuje w swoim życiu męskiej czułości. Ale decyzja o nowym związku nie jest mąż dla mamyWedług psychologów najgorszym wyjściem dla każdej kobiety jest nabranie po porodzie przekonania, że jej życie już się skończyło, że od tej chwili musi żyć wyłącznie dla dziecka. Jednak czy samotna matka może pogodzić wychowanie dziecka i własne życie osobiste? Gdzie szukać partnera? Jak przedstawić go dziecku? – Na razie nie myślę o kolejnym związku, ale jestem pewna, że już niedługo uda mi się ułożyć moje życie na nowo. Choć wiem, że to nie jest takie proste. Mój przyszły partner musi spełnić surowe kryteria. Przecież będą go oceniać dwie kobiety, a nie jedna! – śmieje się Magda. Po chwili znów poważnieje i dodaje: – Nie wejdę w żaden nowy związek, jeśli nie będę miała stuprocentowej pewności, że to już będzie na zawsze. Już nigdy w życiu nie zafunduję mojej Ani kolejnego porzucenia. Ania z Przewijaka popełniła ostatnio post o tym, że jest samotną, ale szczęśliwą mamą. Lubię Anię podczytywać i lubię wspierać kobiety na ich macierzyńskiej ścieżce, więc pod postem tym popełniłam komentarz, który ujmował sprawę nieco inaczej, czyli, że dziecko wychowane przez samotną matkę też może być szczęśliwe. Ku mojemu zdumieniu komentarz ten zaczął żyć własnym życiem, a przewijakowa Ania zainspirowała mnie do popełnienia wpisu na ten temat za co niniejszym dziękuję. Co myślą o tym naukowcy? Otóż po pierwsze Ania nie jest odosobniona w swoim samotnorodzicielskim szczęściu. Spośród badań na ten temat najciekawsze są te przeprowadzone przez kilka ośrodków badawczych w … Polsce [1]. Czemu w Polsce? Bo po pierwsze wsparcie socjalne dla samotnych rodziców w naszym kraju wypada blado na tle innych krajów UE, a po drugie społeczna akceptacja dla samotnego rodzicielstwa jest – no same wiecie jaka. Polska jest zatem wyśmienitym miejscem do zbadania jak naprawdę kształtuje się zadowolenie z życia samotnych matek. Co wykazały te badania? To co każda samotna matka doskonale wie – pomimo ewidentnych trudności (problemy finansowe, brak wsparcia itp.) wiążących się z samotnym rodzicielstwem nie ma absolutnie żadnych podstaw ku temu by stawiać znak równości pomiędzy samotną i nieszczęśliwą. Wykazano bowiem, że pojawienie się dziecka albo nie zmieniało albo wręcz zwiększało poziom zadowolenia z życia badanych kobiet. Co więcej samotne mamy deklarowały, że dziecko dodaje im siły, napędza do działania i pozwala podejmować życiowe decyzje, których nie były w stanie podjąć przed pojawieniem się dziecka. Muszę dodawać, że czasami podjęcie trudnej i rzutującej na całe życie decyzji może stać się początkiem drogi ku szczęściu właśnie? Innymi słowy badania potwierdziły to co Ania i inne blogerki już dawno wiedziały. I napisały. Przejdźmy więc do tego co wszystkich tak bardzo zainteresowało, czyli czy samotny rodzic może wychować szczęśliwe dziecko? W zeszłym roku przeprowadzono zakrojone na szeroką skalę badania, sprawdzające to jak szczęśliwe są dzieci w zależności od modelu rodziny w jakim przyszło im dorastać (samotny rodzic, rodzice biologiczni, rodzic biologiczny + macocha/ojczym i inne tego typu konfiguracje) [2]. Grupa badawcza była imponująca bo obejmowała aż 12 000 siedmiolatków. Oczywiście poziom ich szczęśliwości nie był analizowany jakimiś wysublimowanymi metodami badawczymi, tylko najzwyczajniej w świecie pytano je czy i jak często czują się szczęśliwe. W grupie dzieci wychowywanych przez samotnych rodziców 36% maluchów deklarowało „zawsze jestem szczęśliwy”. Zastanawiacie się pewnie jaki odsetek dzieci wiecznie szczęśliwych był w grupie wychowywanej przez rodziców biologicznych lub przez rodzica biologicznego i macochę/ojczyma? Dobrze się domyślacie. Taki sam! 36% dzieci deklaruje, że ma szczęśliwe dzieciństwo i to niezależnie od tego w jakim modelu rodziny się wychowuje. Badania, które z pewnością pochłonęły nieco pieniędzy potwierdziły kolejny truizm – nie ilość a jakość ma znaczenie. I wiecie co? Ja dorosłe już dziecko, które było samotnie wychowywane przez mamę też bez wahania odpowiedziałabym zawsze jestem szczęśliwa. Co więcej rozmawiałam z Wirgiliuszem na temat naszych znajomych, których samodzielnie wychowały mamy. Wyszło nam że wszyscy wyglądają na całkiem zadowolonych z życia. Ba! Wbrew ponurym statystykom sugerującym, że ich szanse na wykształcenie i sukces życiowy są marne, wszyscy są wykształceni i całkiem dobrze sobie radzą w życiu. Nie oznacza to oczywiście, że zawsze jest tak różowo – ponure statystyki w końcu skądś się biorą. Oznacza to jedynie, że jak się chce to wszystko można. Sama zresztą mam 29 lat, od wielu lat jestem w szczęśliwym związku, mam dwójkę fajnych dzieci, przyjaciół na których mogę liczyć, doktorat i parę sukcesów zawodowych na koncie. I choć wiem, że punkt w którym się teraz znajduję jest wypadkową wielu czynników to wiem też że w dużej mierze przyczyniła się do tego moja mama i jej samotne macierzyństwo. Czemu? Bo szybciej niż rówieśnicy dowiedziałam się, że życie bywa trudne, krótkie i nieprzewidywalne, a to uczy pokory i pomaga zachować dystans. Bo patrząc jak moja mama staje na głowie żeby nas jakoś utrzymać (a łatwo nie było!) szybko nauczyłam się, że z (prawie) każdej sytuacji jest jakieś wyjście nie zawsze idealne, ale zawsze jakieś. Bo od dzieciństwa miałam okazje na żywym organizmie obserwować, że niezależnie od wszystkiego trzeba być w życiu samodzielnym, a świadomość tego motywuje i każe ruszyć cztery litery. Bo, co najbardziej istotne, mam mamę która musiała być i mamą i tatą jednocześnie, ale była przy tym na tyle mądra, że łącząca nas więź jest z gatunku bezpiecznych i bardzo silnych (więcej tu). Każdy neurobiolog albo psycholog powie Wam, że taka więź z przynajmniej jednym opiekunem to fundament na którym można zbudować naprawdę fajne życie. Nie twierdzę, że moje życie byłoby mniej szczęśliwe gdyby był w nim obecny tata. Twierdzę jedynie, że na pewno nie byłoby bardziej. I na tym pozwolę sobie zakończyć te ckliwe wynurzenia bo to nie jest moja domena i trochę tabloidowo mi wychodzi. Samotne matki zapewniam zatem, że nie ma przeszkód ku temu by Wasze dzieci byłe bardzo szczęśliwe. Musicie tylko być dla nich fajnymi, mądrymi i kochającymi rodzicami. No i czytać bo u nas dużo ciekawych rzeczy znajdziecie. Na przewijak też zaglądajcie! Prawie zapomniałam o najważniejszym! Droga samotna matko! Świetnie sobie radzisz i nie musisz szukać zapewnienia o tym na jakimś blogu w internecie (skoro tu trafiłaś to domniemywam, że tak było). Najlepszy dowód na to że świetnie dajesz radę jest w pokoju obok i bawi się swoimi zabawkami. Idź do niego i zobacz to szczęście w oczach jak Cię zobaczy. No już zmykaj! Zdjęcie szczęśliwych maluchów dzięki uprzejmości i talentowi Happy Photos. Pora raz na zawsze rozprawić się z mitami o samotnym macierzyństwie. Przeczytaj dlaczego – zdaniem samotnych mam - nie warto im wierzyć. Samotne macierzyństwo sprzyja powstawaniu stereotypów. Każdy z nas je słyszał, a większość przynajmniej raz w życiu wyraziła opartą na nich opinię. Tymczasem obiegowe opinie na temat samotnego rodzicielstwa najczęściej nie są prawdziwe, za to są bez wątpienia krzywdzące. Pora obalić najpopularniejsze mity: matki wychowujące samodzielnie dzieci uchylają dla nas rąbka tajemnicy i tłumaczą, dlaczego większość rzeczy, które myślimy o samotnym macierzyństwie to... bzdura. Mit nr 1: Samotne matki to nisza Nic bardziej mylnego! Z danych GUS-u z 2014 roku wynika, że w rodzinach z jednym rodzicem wychowuje się 22 proc. polskich dzieci poniżej 17 roku życia. Opiekę nad nimi sprawują najczęściej samotne matki – 20 proc. dzieci mieszka właśnie z kobietami, a niespełna 2 proc. z ojcami. Wiemy też, że kobiety wychowujące samodzielnie dzieci w miastach najczęściej nie ukończyły 50 lat – odwrotnie niż na wsiach, gdzie 53 proc. samotnych mam ma ponad 50 lat. Mit nr 2: Samotne mamy szukają tatusia Samotne matki to najczęściej kobiety z historią nieudanych związków, nie spieszy im się do powtórki. Najczęściej podkreślają, że wolą wychowywać dziecko samodzielnie, niż zaryzykować kolejny nieudany związek. Zazwyczaj są ostrożne i nieufne: - Wolę być sama z Kubą – mówi Kasia, rozwódka. - Nie chcę walki i kłótni, mam dość zaspokajania potrzeb dorosłych facetów. Wolę stworzyć synowi szczęśliwy dom. Oparty na szacunku. Samotne matki nie polują na facetów i nie próbują ich usidlić. Niektórym brakuje towarzysza dla siebie, kogoś dorosłego, z kim mogłyby dzielić się radościami i smutkami, chcą kogoś poznać, ale nie szukają mężczyzny po to, by był ojcem dla ich dziecka. Zwłaszcza, że dziecko często ma ojca, który jest wciąż obecny w jego życiu. Co więcej – wbrew krzywdzącym opiniom – samotne mamy bardzo wysoko stawiają poprzeczkę dla swoich potencjalnych partnerów: taki mężczyzna będzie częścią życia ich dzieci, musi być naprawdę tego warty. Mit nr 3: Ja bym nie dala rady być samotną mamą! Agnieszka, samotna od samego początku macierzyństwa (mąż odszedł, kiedy była w ciąży) irytuje się, kiedy słyszy takie zdania padające z ust innych kobiet. A – jak przyznaje – słyszy je bardzo często. - Każda matka dałaby radę i zrobiłaby to dla swojego dziecka – przekonuje. - Nie ma wyjścia. Po prostu idziesz do przodu. To życie. Fakt bycia samotną mamą nie zmienia faktu, że kobieta chce stworzyć szczęśliwą rodzinę – nawet jeśli w jej przypadku rodzina to ona i dziecko/dzieci. Stara się tak samo bardzo, a częściej jeszcze bardziej. Mit nr 4: Wiem, jak to jest, bo mój mąż dużo pracuje Takie zdanie z ust kobiety, która formalnie nie jest samotna potrafi bardzo zirytować. Kasia tłumaczy dlaczego: - Nie, nie wiesz, jak to jest. Nie masz o tym pojęcia! Nie musisz polegać tylko na sobie w najważniejszych kwestiach. Przestań tak mówić, to mnie obraża – kończy ze złością. Mama prawdziwie samotna, taka, która nie ma pomocy od partnera lub byłego partnera, może liczyć tylko na pomoc przyjaciół i rodziny, a zdarza się przecież, że nie ma mieszkających w pobliżu krewnych, a znajomi odsunęli się od niej, kiedy została sama i przestała mieć dla nich czas na każde zawołanie. Dla niej nagła choroba dziecka, wyższy niż zwykle rachunek za gaz czy nagły wieczorny smutek to problemy, z którymi musi zmierzyć się sama. Mit nr 5: Samotna mama = nieszczęśliwa kobieta To kolejny stereotyp na temat samotnych matek. Wyjaśnialiśmy już, że wiele z nich jest szczęśliwszych po zakończeniu nieudanych związków. Samotna mama woli wychowywać dziecko samotnie niż z partnerem, który był nieodpowiedzialny lub okrutny. - Samotna mama też może być spokojna i spełniona – przekonuje Agnieszka. - Mam w internecie grupę wsparcia na forum dla innych samotnych mam i naprawdę nie ma tam samych cierpiętnic. Jasne, niektóre z nas tęsknią za miłością, niektórym jest trudniej niż innym, każda z nas miewa gorsze dni, ale też najnormalniej w świecie cieszymy się z fajnych rzeczy, które spotykają nas lub nasze dzieci. Agnieszka twierdzi, że samotne matki bardzo stawiają na rozwój osobisty: - Dokształcamy się, czytamy ważne książki i bierzemy udział w warsztatach, bo wiemy, że musimy się starać bardziej, żeby być naprawdę mądrymi i dobrymi rodzicami dla naszych dzieci – tłumaczy. Mit nr 6: Dzieci z niepełnych rodzin na pewno wyrosną na skrzywionych dorosłych Ta opinia jest szczególnie bolesna dla każdej samotnej matki. Każda kobieta, która musi samodzielnie wychowywać dziecko martwi się, czy dziecku nie brakuje drugiego rodzica, czy ona wystarczy, żeby jej dziecko wyrosło na szczęśliwego człowieka, który będzie umiał budować dobre relacje z innymi ludźmi. Dla osób wygłaszających takie opinie Agnieszka ma jedną odpowiedź: - Serio? Dajcie spokój! Moje dziecko będzie mniej skrzywione wychowując się tylko ze mną, niż gdyby miało mieszkać z ojcem pijakiem albo facetem, który nie szanuje jego mamy – mówi. Dorastając w bezpiecznym, pełnym miłości i opartym na szacunku środowisku, dziecko ma większe szanse wyrosnąć na szczęśliwego i niezaburzonego człowieka, niż gdyby miało mieszkać z dwojgiem nieszczęśliwych rodziców – uważa Kasia. - Czy bywa ciężko? Tak. Czy chciałybyśmy, żeby ktoś nas czasami odciążył? Tak. Ale są dużo gorsze rzeczy niż samotne rodzicielstwo. Dużo gorsze rzeczy niż życie z kimś, kogo kocha się najbardziej na świecie. I to ze wzajemnością – czyli tak, jak to wygląda w naszych domach – mówi Agnieszka. Przeczytaj też: Gwiazdy nie wstydzą się samotnego macierzyństwa Gdy mama i tata się rozstają Jestem mamy i taty. Nawet po rozwodzie! Do końca celu, aby zebrać pieniądze na leczenie pani Jaśminy Wiśniewskiej, pozostało jedynie 17 tysięcy złotych potrzebna pomoc! Jaśmina Wiśniewska cierpi na nowotwór złośliwy przełyku z przerzutami do węzłów chłonnych. Do końca zbiórki potrzebnych jest jeszcze około 17 tysięcy złotych. Szansą na pełen powrót do zdrowia jest operacja w amerykańskiej klinice MD Anderson Cancer Center - Head and Neck Surgical Oncology & Reconstruction w Jaśmina z chorobą walczy od 2012 roku. Wówczas zdiagnozowano u niej nowotwór złośliwy przełyku z przerzutami do węzłów chłonnych. W związku z tym one usunięte. Kilka lat później - w 2017 roku - wykryto u niej kolejny nowotwór przełyku. W obu przypadkach była ona leczona radio i Ówcześnie stosowana na mnie metoda leczenia tak bardzo wyniszczyła moje ciało, że lekarze nadzorujący moje leczenie zadecydowali o umieszczeniu mnie w miejskim hospicjum, przekreślając tym samym moją jedyną szansę na powrót do normalności. Pobyt tam był dla mnie ciężki emocjonalnie, bowiem moje dotychczasowe życie z synem zostało przekreślone - informuje Pani leki wycofane z aptek w całej Polsce. Masz je w domu? Natychmiast wyrzuć!Ugryzł cię kleszcz? Tego nigdy nie rób! Sprawdź, jak bezpiecznie usunąć kleszczaW chwili obecnej jedyną szansą na pełen powrót do zdrowia jest operacja w klinice MD Anderson Cancer Center - Head and Neck Surgical Oncology & Reconstruction w Houston, USA, gdzie stan wiedzy i posiadanej technologii jest wystarczający, aby podjęto się próby chirurgicznego leczenia przetoki przełykowo-tchawicznej. Obecnie dostępne możliwości naprawy przetoki w Europie z trwałą utratą Jestem już niemalże na półmetku tego wyścigu, jednakże jako samotna matka nie jestem w stanie sama pokryć kosztów związanych z pobytem, transportem i opieką przed i pooperacyjną w Stanach Zjednoczonych - dodaje Jaśmina WiśniewskaKoszt tego przedsięwzięcia wynosi 60 tysięcy złotych. Obecnie na koncie Pani Jaśminy na portalu widnieje kwota 43 tysięcy złotych. Do końca zbiórki pozostało nieco ponad 30 dni, a wciąż brakuje ok. 17 tysięcy złotych. Razem, wspólnymi siłami możemy pomóc kobiecie wrócić do pełni pomóc Jaśminie? Link do zrzutki znajdziesz tutaj: Leczenie w USA. Pomóżcie mi zawalczyć o normalne życie! Takie są objawy niedoboru cynku. Jak cynk wpływa na nasz org... Efekty uboczne leków bez recepty i suplementów diety. Zobacz... Jesteś świadkiem ciekawego wydarzenia? Skontaktuj się z nami! Wyślij informację, zdjęcia lub film na adres: [email protected]Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera Wydawało mi się, że znam odpowiedź na to pytanie. Brzmiała ona NIE. Kiedy odeszłam od ojca Jakuba byłam pewna, że już do końca życia będę sama. Po wszystkim co przeszłam, zwyczajnie nie wyobrażałam sobie, abym mogła stworzyć normalny i przede wszystkim oparty na zdrowych relacjach związek z jakimkolwiek mężczyzną. Całą miłość do byłego partnera wlałam w swoje dziecko, które stało się moim jedynym punktem zaczepienia. Właściwie śmiało można powiedzieć, że niemal całe swoje życie i całą swoją codzienność całkowicie podporządkowałam macierzyństwu. Oczywiście początkowo nie widziałam w tym niczego złego, bo Jakub przesłonił mi cały świat. Z czasem jednak zapragnęłam czegoś więcej i wtedy założyłam bloga, a jakiś czas później zaczęłam szyć. Wydawało mi się, że mam wszystko czego potrzebuję do szczęścia. Na samą myśl o ewentualnym partnerze wzdrygałam się i grymasiłam. Nie wyobrażałam sobie, aby do tak zgranego duetu mógł dołączyć ktoś jeszcze. Nie chciałam tego i unikałam wszelkich sytuacji, które mogłyby do tego w jakikolwiek sposób doprowadzić. Nie wierzyłam w to, że po ziemi krzątają się jeszcze porządni mężczyźni, którzy byliby w stanie pokochać nie tylko mnie, ale i moje dziecko; i którzy dodatkowo byliby jeszcze wolni. Nie wyobrażałam sobie, aby jakikolwiek mężczyzna mógł wychowywać moje dziecko. Nie wyobrażałam sobie, aby mógł na nie krzyknąć, nawet w słusznej sprawie. Nie wyobrażałam sobie, abym mogła dzielić swoją codzienność z kimś jeszcze. Budziłam się i zasypiałam wtulona w Jakuba i naprawdę z całego serca chciałam, by tak było już zawsze. I prawdę mówiąc- byłam pewna, że tak właśnie będzie mimo tego, że wielu ludzi wciąż powtarzało mi, że nadejdzie taki magiczny dzień, w którym my pokochamy kogoś, a ktoś pokocha nas. Ot tak, bez powodu, bezgranicznie. Zawsze wybuchałam śmiechem. W ten sposób przeżyłam z Jakubem spory kawał czasu. Spory- biorąc oczywiście pod uwagę jego wiek. Spełniałam się szyjąc ubrania i dodatki, spełniałam się prowadząc bloga, spełniałam się w macierzyństwie. Mimo tego, że napotykaliśmy na mniejsze i większe problemy- wszystko było takie idealne, perfekyjne. Podróżowaliśmy, śmialiśmy się, spacerowaliśmy. Świetnie radziliśmy sobie bez względu na wszystko i wszystkich. Byliśmy bardzo szczęśliwi. STARA MIŁOŚĆ NIE RDZEWIEJE? Nagle spadło na mnie coś, co niektórzy nazywają gromem z jasnego nieba. Uderzyło tak silnie, że początkowo byłam przerażona i odrzucałam od siebie jakiekolwiek opcje na przyszłość. Los jednak chciał, że ów grom z nieba był silniejszy ode mnie i w moim życiu pojawił się ktoś, kto bywał w nim od czasu do czasu już ponad siedem lat temu. Ktoś kto sprawił, że zaczęłam się uśmiechać jeszcze bardziej- szczerzej, mocniej, częściej. Ktoś kto sprawił, że zaczęłam czuć, że naprawdę żyję. W pełni. Ktoś kto sprawił i sprawia nadal, że moje dziecko również się uśmiecha. Ktoś, kto całkowicie odmienił nasze życie, a przy tym również i swoje. Czas leci strasznie szybko. Niedawno wszyscy nakręcali się premierą “50 twarzy Grey’a“, a teraz mamy już drugą połowę kwietnia. Za dwa tygodnie o tej porze będziemy już po przeprowadzce do Gdańska. Wracam do miejsca, które jest mi w jakiś sposób najbliższe i w którym czuję się najlepiej. Do miejsca, które z żalem opuszczałam kilka lat temu. Do miejsca, w którym teraz zostawiłam spory kawałek swojego serca. Tym razem wracam tam jednak z Jakubem. Wracam z całkowitą pewnością, że najlepsze dopiero przede mną. Z pewnością, że robię dobrze. Tym sposobem żegnam się z łatką samotnej/samodzielnej matki. Szczytem hipokryzji byłoby używanie tego określenia prze mnie w tym momencie. Jest przecież ktoś, kto dzieli z nami codzienność. Ktoś kto zasypia i budzi się obok nas. Ktoś kto sprawia, że nasze życie wygląda nieco inaczej niż dotychczas. I o tyle, o ile ta inność jakiś czas temu strasznie mnie przerażała- o tyle teraz wiem, że teraz jestem naprawdę szczęśliwa. I nie. NIE BĘDĘ PRZEPRASZAĆ ZA SWOJE SZCZĘŚCIE. *** Raz jeszcze zapraszam Was do najnowszej gazetki, która wejdzie w życie już za dwa dni!

czy samotna matka ma szanse na miłość